Prolog

To nie jest bajkowa historia.
Nie jest jak każde inne opowiadanie.
Jest INNA i to chciałbym przedstawić.
Przede wszystkim pragnę pokazać, to czego nie ma nigdzie indziej.
Jest tym to co ukrywamy głęboko w sobie.
A szczęśliwe zakończenie? - No cóż, życie układa różne scenariusze.
Czasem trzeba się z tym pogodzić.
*

Mimo zapowiedzi, lato tego roku nie było tak ciepłe, ani słoneczne jak wszyscy oczekiwali. Dlatego szczęśliwi ci, którzy wyjechali na wakacje na południe Europy lub poza jej obszar. Do tych szczęściarzy na pewno nie należała pewna osoba. Nie wyglądała na dorosłą, choć nie była też dzieckiem. Siedziała skulona w oknie. Była zajęta trzymaniem dwóch kubków wypełnionych po brzegi gorącym napojem. Wyraźnie przyglądała się otoczeniu i przyrodzie. Jej duże ciemnobrązowe oczy rejestrowały każdy ruch, szelest liści. Obok niej siedziała mała dziewczynka. Na oko miała może osiem, dziewięć lat. Tak samo jak siostra miała duże oczy, ich kolor był jednak inny, bo jasnozielony. Z daleka można było poznać że są rodzeństwem. Widoczne były te same rysy twarzy. Ten sam grymas bólu, cierpienia. W przeciwieństwie do osoby siedzącej obok, jej twarz przybrała wyraz zaciekawienia i jednocześnie zmartwienia. Ubrana była w poszarzałą niebieskawą, już starą sukienkę. Podobnie jak starsza miała gęste, bardzo ciemne brązowe włosy. W tamtym momencie były niechlujnie związane w dwa twarzowe kucyki. Druga zaś miała je spięte w długi warkocz, spoczywający na prawym ramieniu. Widać było na odległość że były zziębnięte. Wolno zaczęły sączyć herbatę. Miarowo łyczkami, by przypadkiem się nie oparzyć. Jednak ich oczy nie przestawały patrzeć na przechodniów za oknem.

W Warszawie nastawał ranek. Kolejny żmudny i trudny do przeżycia dzień.

Idąc chodnikiem przyglądałam się dwóm dziewczynkom. Siedziały na parapecie w oknie kamienicy w centrum. Tylko ja je zauważyłam. Nikt inny. Codziennością jest pośpiech ludzi tak wielkim mieście, nawet o tak wczesnej porze, jaką jest godzina szósta. Nikt nikogo nie zauważa  nie przeprasza popychając. Myśli tylko o sobie i celu swojej podróży. Narzeka tylko na siebie, nie widząc dwóch sióstr, wychudzonych dziewczynek w oknie.
Przez chwilę młodsza spojrzała na mnie. Czym prędzej odwróciłam wzrok. To była moja największa wada - wstydliwość, strach. Nie wiedziałam jak to nazwać. Szybko zerknęłam na nią jeszcze raz, ale ta była odwrócona plecami. Rozmawiała z kimś, kto był we wnętrzu mieszkania. Równie nagle odwróciła się. Nasze oczy znowu się spotkały. Widziałam w nich smutek, żal i jednocześnie prośbę o pomoc. W tamtym momencie, ktoś rozpędzony  potknął się o moją nogę. Upadł. Opuściłam oczy by spojrzeć na nieszczęśnika. Gdy zaraz potem odwróciłam wzrok na okno, zobaczyłam tylko tył luźno powiewającej niebieskawej sukienki.

Nie było już małej dziewczynki.

Została tylko starsza, z której oczu nie byłam w stanie wyczytać żadnych emocji.

Nie oglądała się za siebie. Nie było warto. Ważne było tylko to co przed nią.

Mimo że była młoda wyglądała na doświadczoną i odważną.

I taką ją zapamiętałam.

Ilekroć tamtędy przechodziłam, spoglądałam w to okno, szukając dwóch par oczu - jasnozielonych i brązowych. Zawsze spuszczałam wzrok rozczarowana.

Od tej pory nigdy więcej ich nie widziałam.

_________________________________________________________________________________

Ufff ... to już za mną :D

Co sądzicie? Proszę o komentarze. Najlepiej szczere :) /Ann.