Rozdział pierwszy zwany drugim prologiem

Poniżane za to że są inne.

Nierozumiane przez otoczenie.

Chociaż tak odmienne - przetrwały.

*

Zapowiadał się idealny wieczór. Było ciepło, słońce, które już zaszło pozostawiło po sobie ślady w postaci jaśniejszych, lekko czerwonych chmur na zachodzie. Na starówce w stolicy Polski, aż roiło się od zakochanych par, rodzin z dziećmi i turystów spacerujących po zatłoczonych uliczkach.

Co chwile błyskały flesze - jak się mogło wszystkim zdawać aparatów. Nic bardziej mylnego.
Niemal momentalnie chmury zaszyły niebo. Zaczęło padać. W oddali pioruny przeszywały granatowe niebo. Zaczęły być słyszalne pojedyncze grzmoty. Ulice Warszawy momentalnie opustoszały. Jedynie dwie postaci nie uległy brzydkiej pogodzie. Szły dalej, najwyraźniej nie przejmując się zjawiskiem. Obie przed chwilą wyszły z jednej z małych restauracyjek. Ich celem była mała kamienica w centrum, do której chciały jak najszybciej się dostać. W światłach latarni można było zauważyć że obie niosą ciężkie torby. Trzymały się za ręce, a raczej większa ciągnęła mniejszą.
Obie w dużych, wręcz wiszących i przemoczonych niebieskawych sukienkach. Ich letnie sandały, teraz już kompletnie mokre odpowiadały nawałnicy miarowym pozbywaniem się wody z przesiąkniętych butów.Na jeszcze ciepłych ramionach osadzały się małe kropelki deszczu. Nie śmiały się, nie rozmawiały ożywione, jak przed chwilą reszta ludzi na Starówce. Szły. Nie zwracały uwagi na wiele par oczu zwróconych w ich stronę.
Chwilę potem wszystko zaczęło wracać do normy. Stare Miasto znowu wypełniło się śmiechem i gwarem rozmów, mimo że na ulicach widać było tylko dwie postaci. Przeszły tak w ciszy, przez połowę stolicy. Nadmiar prac, które starsza musiała wykonać w domu był przytłaczający. Z resztą, jedna  wracała właśnie jednocześnie z pracy i ze szkoły, mimo że miała dopiero szesnaście lat. Druga, młodsza, nie chwaliła się wspaniałym dniem, dobrymi ocenami. Wolnego czasu nie spędzała z koleżankami. Nie miała ich. Jedyną osobą towarzyszącą jej, odkąd pamiętała, była siostra, której ciepło dłoni czuła na swojej. Zacisnęła ją mocniej, co wywołało spojrzenie starszej. Uśmiechnęła się krzywo. Widać było, że jest zmęczona. Jej oczy nie miały dawnego blasku, nie mówiąc już o zmęczeniu. Mimo to pracowała i pomagała siostrze.
Gdy stanęły przed kamienicą, przez jej głowę przeszła myśl o dalszym spędzaniu wieczoru i nocy - na siedzeniu w oknie antresoli. Przyglądaniu się śpieszącym, zabieganym ludziom, tym, którzy ich nie widzieli.
           Chwilę później opuściły ponure podwórko. Ostatnie beznamiętne spojrzenie przez okno w starych skrzypiących drzwiach i powrót do domowej rzeczywistości.

Były to dobre dziewczyny.

Nie zasługiwały na poniżanie.

Ida i Maja.

Dwie siostry skazane na cierpienie.

Kochane siostry, pomagające sobie zawsze i wszędzie. Mimo kilkuletniej różnicy wieku, bardzo dobrze się dogadywały.

Przyjaźń.

Ta prawdziwa.

Siostrzana.

Wystawiana na wiele prób.

Przetrwała wszystko.

Przetrwa i to.

________________________________________________________________________

Klęska. 

No, może nie całkowita, ale na pewno częściowa ...